«اصفهان در یک دوره بعد از آغاز اسلام، حدود 400 سال پایتخت بوده است؛ در دوران آل بویه، سلجوقیان و صفویه. این شهر بعد از بغداد که البته شهری ایرانی نیست ولی 500 سال پایتخت اسلام بود، بیشترین قدمت را دارد.»

مهندس ابوالحسین میرعمادی – دبیر ستاد مشورتی پایتخت فرهنگی – در ادامه، می افزاید: «علاوه بر این، اصفهان یک دوره 800 ساله قدمت و تمدن دارد که همین باعث شده در آنجا مکتبی هنری – فرهنگی به وجود بیاید؛ مکتبی که در تمام زمینه های فرهنگی و هنری مثل موسیقی، تئاتر، نقاشی، فرش و به ویژه معماری و شهرسازی، حرف های زیادی برای گفتن دارد».

عدالت،هماهنگی و یکنواختی از نظر فکر و اندیشه  و استفاده بجا از همه هنرها، در مکان ها و فضاها و احترام قائل شدن برای مردم، چیزی است که در معماری اصفهان به چشم می خورد. اگر قبول کنیم که اندیشه های ما در ساخت و سازهایمان نمود پیدا می کند، آن وقت باید بپذیریم که در ساخت اصفهان، نگاهی اندیشمند، آینده نگر و فیلسوفانه دیده می شود».

او معتقد است فرهنگمان را گرد و غباری فراگرفته که باید آن را پاک کنیم و الگوی مناسب را نشان دهیم. این مسئله ای است که در پیشنهاد اصفهان به عنوان پایتخت دائمی فرهنگی، مدنظر ارائه کنندگان طرح است.

این برنامه با ارسال بیانیه، برگزاری سمینار، دعوت از اندیشمندان ایرانی و ارائه تجربه های سایر جاهای جهان، پیگیری می شود.

«فلورانس» و «سن پترزبورگ» پایتخت های دائمی فرهنگی ایتالیا و روسیه هستند که از نظر میرعمادی و با ارائه دلیل، برخی از شرایط اصفهان را نیز ندارند؛ مثل وجود کاخ های عظیم در سن پترزبورگ و معماری نامتناسب اطراف آن.

او می افزاید:

این پیشنهاد از سوی انجمن مفاخر معماری ایران در جهت تمرکز زدایی از تهران و به دلیل تهاجم فرهنگی خودمان در ساخت و ساز نامتناسب و لجام گسیخته این شهر ارائه شده است.